Het DYNC1H1-gen speelt een sleutelrol in de basisfunctie van de cel.

Symptomen kunnen sterk variëren.
Omdat het DYNC1H1-gen belangrijk is voor de ontwikkeling en functie van hersencellen, hebben veel mensen met het DYNC1H1-gerelateerd syndroom:

• Neuromusculaire problemen
• Intellectuele beperking
• Autisme
• Aanvallen
• Oogproblemen

Mensen met het DYNC1H1-gerelateerd syndroom hebben verschillende soorten genetische varianten.
Dit kan invloed hebben op welke symptomen ze hebben.

Onze genen bevatten de instructies, of code, die onze cellen vertellen hoe ze moeten groeien, ontwikkelen en werken.
Elk kind krijgt twee kopieën van het DYNC1H1-gen: één kopie van de moeder, uit de eicel, en één kopie van de vader, uit het sperma.
In de meeste gevallen geven ouders exacte kopieën van het gen door aan hun kind.
Maar het proces van het kopiëren van genen is niet perfect.
Een verandering in de genetische code kan leiden tot fysieke problemen, ontwikkelingsproblemen of beide.
Soms gebeurt er een willekeurige verandering in het sperma of de eicel.
Deze verandering in de genetische code wordt een ‘de novo’, of nieuwe, verandering genoemd.
Het kind kan de eerste in de familie zijn bij wie het gen verandert.
De novo veranderingen kunnen in elk gen plaatsvinden.
We hebben allemaal een aantal de novo veranderingen, waarvan de meeste geen invloed hebben op onze gezondheid.
Maar omdat DYNC1H1 een sleutelrol speelt in de ontwikkeling, kunnen de novo veranderingen in dit gen een belangrijk effect hebben.
Onderzoek toont aan dat DYNC1H1-gerelateerd syndroom vaak het gevolg is van een de novo verandering in DYNC1H1.
Bij veel ouders die hun genen hebben laten testen, is de DYNC1H1-genverandering niet gevonden bij hun kind dat het syndroom heeft.
In sommige gevallen komt het DYNC1H1-syndroom voor omdat de genverandering van een ouder is doorgegeven.
Dit wordt dominante overerving genoemd.

Dominante erfenis

Kinderen hebben 50% kans om de genetische verandering te erven.

Elke familie is anders.
Een geneticus of genetisch consulent kan je advies geven over de kans dat dit in jouw familie weer gebeurt.
De kans op nog een kind met het DYNC1H1-gerelateerd syndroom hangt af van de genen van beide biologische ouders.

• Als geen van beide biologische ouders dezelfde genverandering heeft die bij hun kind is gevonden, is de kans op nog een kind met het syndroom gemiddeld 1 procent.
  Deze kans van 1 procent is hoger dan de kans van de algemene bevolking.
  De verhoogde kans komt door de zeer onwaarschijnlijke kans dat meer eicellen van de moeder of zaadcellen van de vader dezelfde verandering in het gen dragen.
• Als één van de biologische ouders dezelfde genverandering heeft die bij hun kind is gevonden, is de kans op nog een kind met het syndroom 50 procent.

Voor een symptoomvrije broer of zus van iemand die DYNC1H1-gerelateerd syndroom heeft, hangt het risico op het krijgen van een kind met het syndroom af van de genen van de symptoomvrije broer of zus en de genen van hun ouders.

• Als geen van beide ouders dezelfde genverandering heeft die bij hun kind met het syndroom is gevonden, heeft de broer of zus zonder symptomen een kans van bijna 0 procent op een kind met het DYNC1H1-gerelateerd syndroom.
• Als één van de biologische ouders dezelfde genverandering heeft als hun kind met het syndroom, heeft de broer of zus zonder symptomen een kleine kans om ook dezelfde genverandering te hebben.
  Als de symptoomvrije broer of zus dezelfde genverandering heeft als hun broer of zus die het syndroom heeft, is de kans dat de symptoomvrije broer of zus een kind krijgt met het DYNC1H1-gerelateerd syndroom 50 procent.

Voor iemand met het DYNC1H1-syndroom is het risico op een kind met het syndroom ongeveer 50 procent.

Onderzoekers denken dat de DYNC1H1-variant bepalend is voor de klinische kenmerken die iemand ontwikkelt.
Er zijn twee grote categorieën klinische kenmerken.
De eerste categorie bestaat uit symptomen van het centrale zenuwstelsel, zoals hersenafwijkingen, intellectuele ontwikkelingsstoornissen en ontwikkelings- en epileptische encefalopathie.
De tweede categorie omvat neuromusculaire aandoeningen, zoals spinale musculaire atrofie met predominantie van de onderste ledematen en Charcot-Marie-Tooth, type 20.

De meeste DYNC1H1 varianten worden missense varianten genoemd.
Ze resulteren in een verandering van één aminozuur in het DYNC1H1 eiwit.

Bij mensen met problemen aan het centrale zenuwstelsel kwam het vaak voor dat ze veranderingen in de hersenstructuur hadden, pachygyria genaamd.
Pachygyria is een probleem met de vorming van de hersenstructuur in één deel van de hersenen waardoor dat gebied abnormaal dicht is.
Sommige mensen hebben hypoplasie van het corpus callosum, waarbij een deel van de hersenen, het corpus callosum, zich niet vormt zoals het zou moeten.

• 45 van de 58 mensen hadden pachygyrie (78 procent)
• 15 van de 58 mensen hadden hypoplasie van het corpus callosum(26 procent)

De inhoud van deze gids is afkomstig van een gepubliceerde review over DYNC1H1-gerelateerd syndroom.
Hieronder vindt u details over de review en een link naar een samenvatting.

• Amabile S. et al.
  American Journal of Medical Genetics Part A, 182, 2049-2057, (2020). DYNC1H1-gerelateerde aandoeningen: Een beschrijving van vier nieuwe niet-verwante patiënten en een uitgebreid overzicht van eerder gerapporteerde varianten – pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/32656949
• Chung, C. T., Lee, N. C., Fan, S. P., Hung, M. Z., Lin, Y. H., Chen, C. H., & Jao, T. (2023).
  DYNC1H1-variant geassocieerd met epilepsie: Uitbreiding van het fenotypische spectrum.
  Epilepsie en gedrag, 21
  , 100580. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/36636459/
• Ge, W. R., Fu, P. P., Zhang, W. N., Zhang, B., Ding, Y. X., & Yang, G. (2023).
  Case report: Genotype en fenotype van DYNC1H1-gerelateerde malformaties van corticale ontwikkeling: A case report and literature review.
  Grenzen in Neurologie, 14
  , 1163803. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/37181555/