PPP3CA-gerelateerd syndroom
PPP3CA-gerelateerd syndroom wordt ook wel ontwikkelings- en epileptische encefalopathie 91. Voor deze webpagina gebruiken we de naam PPP3CA-gerelateerd syndroom om het brede scala aan varianten te omvatten die zijn waargenomen bij de mensen die zijn geïdentificeerd.
Wat is PPP3CA-gerelateerd syndroom?
PPP3CA-gerelateerd syndroom treedt op wanneer er veranderingen zijn in het PPP3CA-gen. Deze veranderingen kunnen ervoor zorgen dat het gen niet werkt zoals het zou moeten.
Sleutelrol
Het PPP3CA-gen speelt een belangrijke rol in de communicatie tussen hersencellen.
Symptomen
Omdat het PPP3CA-gen belangrijk is voor de hersenactiviteit, hebben veel mensen met het PPP3CA-gerelateerd syndroom:
- Nier- en urinewegproblemen
- Slechte voeding
- Lage spierspanning
- Ontwikkelingsachterstand
- Intellectuele beperking
- Kenmerken van autisme
- Aanvallen
- Hersenveranderingen gezien op magnetische resonantiebeeldvorming (MRI)
- Moeite met spreken
- Onvast lopen
- Botdefecten
Wat veroorzaakt PPP3CA-gerelateerd syndroom?
PPP3CA-gerelateerd syndroom is een genetische aandoening, wat betekent dat het wordt veroorzaakt door varianten in genen. Onze genen bevatten de instructies, of code, die onze cellen vertellen hoe ze moeten groeien, ontwikkelen en werken. Elk kind krijgt twee exemplaren van de PPP3CA gen: één kopie van de eicel van de moeder en één kopie van het sperma van de vader. In de meeste gevallen geven ouders exacte kopieën van het gen door aan hun kind. Maar het proces om een eicel of zaadcel te maken is niet perfect. Een verandering in de genetische code kan leiden tot fysieke problemen, ontwikkelingsproblemen of beide.
Soms ontstaat er een spontane variant in het sperma, de eicel of na de bevruchting. Wanneer een gloednieuwe genetische variant in de genetische code optreedt, wordt dit een ‘de novo’ genetische variant genoemd. Het kind is meestal de eerste in de familie die de genetische variant heeft.
De novo varianten kunnen in elk gen voorkomen. We hebben allemaal een aantal de novo varianten, waarvan de meeste geen invloed hebben op onze gezondheid. Maar omdat PPP3CA een sleutelrol speelt in de ontwikkeling, kunnen de novo varianten in dit gen een belangrijk effect hebben.
Uit onderzoek blijkt dat PPP3CA-gerelateerd syndroom vaak het gevolg is van een de novo variant in PPP3CA. Veel ouders die hun genen hebben laten testen, hebben niet de PPP3CA genetische variant gevonden bij hun kind dat het syndroom heeft. In sommige gevallen is PPP3CA-gerelateerd syndroom ontstaat doordat de genetische variant van een ouder is doorgegeven.
Autosomaal dominante aandoeningen
PPP3CA-gerelateerd syndroom is een autosomaal dominante genetische aandoening. Dit betekent dat wanneer iemand de ene schadelijke variant in PPP3CA hebben ze waarschijnlijk symptomen van PPP3CA-gerelateerd syndroom. Voor iemand met een autosomaal dominant genetisch syndroom is er elke keer dat hij een kind krijgt een 50 procent kans dat ze dezelfde genetische variant doorgeven en een 50 procent kans dat ze dezelfde genetische variant niet doorgeven.
Autosomal Dominant Genetic Syndrome
Waarom heeft mijn kind een verandering in het PPP3CA-gen?
Geen enkele ouder veroorzaakt het PPP3CA-gerelateerde syndroom van hun kind. We weten dit omdat geen enkele ouder controle heeft over de genveranderingen die ze wel of niet doorgeven aan hun kinderen. Houd er rekening mee dat niets wat een ouder doet voor of tijdens de zwangerschap dit veroorzaakt. De genverandering vindt op zichzelf plaats en kan niet voorspeld of gestopt worden.
Wat is de kans dat andere familieleden van toekomstige kinderen PPP3CA-gerelateerd syndroom hebben?
Elk gezin is anders. Een geneticus of genetisch consulent kan je advies geven over de kans dat dit in jouw familie weer gebeurt.
Het risico om nog een kind te krijgen dat PPP3CA-gerelateerd syndroom is afhankelijk van de genen van beide biologische ouders.
- Als geen van beide biologische ouders dezelfde genetische variant heeft die bij hun kind is gevonden, is de kans op nog een kind met het syndroom gemiddeld 1 procent. Deze kans van 1 procent is hoger dan de kans van de algemene bevolking. Het verhoogde risico is te wijten aan de zeer onwaarschijnlijke kans dat meer eicellen van de moeder of zaadcellen van de vader dezelfde genetische variant dragen.
- Als één biologische ouder dezelfde genetische variant heeft die bij hun kind is gevonden, is de kans op nog een kind met het syndroom 50 procent.
Voor een symptoomvrije broer of zus van iemand die PPP3CA-gerelateerd syndroom, hangt het risico van de broer of zus op het krijgen van een kind met PPP3CA-gerelateerd syndroom hangt af van de genen van de broer of zus en de genen van hun ouders.
- Als geen van beide ouders dezelfde genetische variant heeft die PPP3CA-gerelateerd syndroom heeft, heeft de symptoomvrije broer of zus een bijna 0 procent kans op een kind dat PPP3CA-gerelateerd syndroom zou erven.-gerelateerd syndroom zou erven.
Hoeveel mensen hebben PPP3CA-gerelateerd syndroom?
Vanaf 2024 zijn er meer dan 42 mensen met PPP3CA-gerelateerd syndroom geïdentificeerd in een medische kliniek.
Zien mensen met PPP3CA-gerelateerd syndroom er anders uit?
Mensen met PPP3CA-gerelateerd syndroom kunnen er anders uitzien. Het uiterlijk kan variëren en kan enkele van deze kenmerken bevatten, maar niet allemaal:
- Lager dan gemiddeld gewicht
- Lager dan gemiddelde hoogte
- Wijde ogen
Hoe wordt PPP3CA-gerelateerd syndroom behandeld?
Wetenschappers en artsen zijn nog maar net begonnen met het bestuderen van het PPP3CA-gerelateerde syndroom. Op dit moment zijn er nog geen medicijnen om het syndroom te behandelen. Een genetische diagnose kan mensen helpen beslissen over de beste manier om de aandoening te volgen en therapieën te beheren. Artsen kunnen mensen doorverwijzen naar specialisten voor:
- Lichamelijk onderzoek en hersenonderzoek
- Consulten genetica
- Ontwikkeling en gedragsstudies
- Andere zaken, indien nodig
Een ontwikkelingspediater, neuroloog of psycholoog kan de vooruitgang in de loop van de tijd volgen en kan helpen:
- De juiste therapieën voorstellen. Dit kan fysiotherapie, ergotherapie, logopedie of gedragstherapie zijn.
- Individuele onderwijsplannen (IEP’s) begeleiden.
Specialisten adviseren om zo vroeg mogelijk te beginnen met therapieën voor PPP3CA-gerelateerd syndroom, idealiter voordat een kind naar school gaat.
Raadpleeg een neuroloog als je aanvallen krijgt. Er zijn veel soorten aanvallen en niet alle soorten zijn gemakkelijk te herkennen. Voor meer informatie kun je bronnen raadplegen zoals de website van de Epilepsy Foundation: epilepsy.com/…t-is-epilepsie/seizure-types
Dit gedeelte bevat een samenvatting van informatie uit belangrijke gepubliceerde artikelen. Het benadrukt hoeveel mensen verschillende symptomen hebben. Raadpleeg het gedeelte Bronnen en referenties van deze gids voor meer informatie over de artikelen.
Gedrags- en ontwikkelingsstoornissen in verband met PPP3CA-gerelateerd syndroom
Spraak en leren
Mensen met PPP3CA-gerelateerd syndroom hadden een ontwikkelingsachterstand of verstandelijke beperking en sommigen hadden spraakproblemen.
- 11 van de 13 mensen hadden een ontwikkelingsachterstand of een verstandelijke beperking (85 procent)
- 3 op de 10 mensen hadden een spraakstoornis(30 procent)
Gedrag
Mensen met het PPP3CA-gerelateerde syndroom hadden gedragsproblemen, waaronder autisme.
- 2 op de 10 mensen autisme hadden (20 procent)
Hersenen
Alle mensen met PPP3CA-gerelateerd syndroom hadden aanvallen, meestal focale motorische aanvallen, maar ook epileptische spasmen, gegeneraliseerde spike golven, gegeneraliseerde klonische aanvallen, gegeneraliseerde myoclonische aanvallen, gegeneraliseerde tonische aanvallen en/of gegeneraliseerde tonisch-klonische aanvallen. De aanvallen begonnen vanaf de eerste levensweken tot 4 jaar. Sommige mensen hadden een ontwikkelingsachterstand. Bij één persoon werden veranderingen in de hersenen gezien op magnetische resonantie beeldvorming (MRI).
- 14 van de 14 mensen hadden aanvallen (100 procent)
- 4 van de 14 mensen hadden regressie(29 procent)
Medische en lichamelijke problemen in verband met PPP3CA-gerelateerd syndroom
Mobiliteit
Een lager dan gemiddelde spierspanning (hypotonie) kwam vaak voor bij mensen met PPP3CA-gerelateerd syndroom. Mobiliteitsproblemen waren onder andere spasticiteit, tenen lopen of uiteindelijk een rolstoel nodig hebben.
- 12 van de 14 mensen hadden een lagere spierspanning dan gemiddeld (86 procent)
Waar kan ik ondersteuning en hulpmiddelen vinden?
Stichting PPP3CA Hoop
De PPP3CA Hope Foundation heeft de ambitie om een behandeling te vinden voor PPP3CA-genmutaties en het leven van kinderen over de hele wereld te veranderen.
- PPP3CA Hope Foundation Website: https://www.ppp3ca.org/
Simons Zoeklicht
Simons Searchlight is een online internationaal onderzoeksprogramma dat bouwt aan een steeds groeiende natuurlijke historie database, biorepository en resource netwerk van meer dan 175 zeldzame genetische neurologische ontwikkelingsstoornissen. Door lid te worden van hun community en je ervaringen te delen, draag je bij aan een groeiende database die door wetenschappers wereldwijd wordt gebruikt om jouw genetische aandoening beter te begrijpen. Door middel van online enquêtes en optionele bloedmonsters verzamelen ze waardevolle informatie om levens te verbeteren en wetenschappelijke vooruitgang te stimuleren. Families zoals die van jullie zijn de sleutel tot zinvolle vooruitgang. Om je aan te melden voor Simons Searchlight, ga je naar de website van Simons Searchlight op www.simonssearchlight.org en klik je op “Join Us”.
- Meer informatie over Simons Zoeklicht : www.simonssearchlight.org/frequently-asked-questions
- Simons Searchlight webpagina met meer informatie over PPP3CA: https://www.simonssearchlight.org/research/what-we-study/ppp3ca/
- Simons Zoeklicht Facebook groep: https://www.facebook.com/groups/2457656914523797/
Bronnen en referenties
De inhoud van deze gids is afkomstig van gepubliceerd onderzoek naar PPP3CA-gerelateerd syndroom.
- Favaro, J., Iodice, A., Nosadini, M., Asta, F., Toldo, I., Ancona, C., Cavaliere, E., Pelizza, M. F., Casara, G., … & Sartori, S. (2024). PPP3CA-gen-gerelateerde ontwikkelings- en epileptische encefalopathie: uitbreiding van het elektro-klinische fenotype. Besmetting, 121, 253-261. https://pubmed.ncbi.nlm.nih.gov/39305655/